Obaj urodzeni w 1685 roku, nawzajem bardzo dobrze znają twórczość kolegi po fachu, dla obu jest to bardzo ważne spotkanie, choć do tej pory to Bach kilkakrotnie próbował o nie zabiegać, natomiast Händel skutecznie unikał okazji do poznania genialnego kantora z Lipska, a o jego talent był nawet nieco zazdrosny. Händel to zresztą światowiec nieco rozczarowany własnym krajem. Jego sława zdaje się bowiem docierać do Niemiec jedynie w niezbyt wielkim procencie, który nie gwarantuje mu rozpoznawalności w ojczyźnie. Tymczasem w Londynie nawet niepowodzenia jego dzieł odbijają się szerokim echem. Toteż kompozytor może sobie pozwolić na dostatnie i wystawne życie. Podejmując Bacha, próbuje zresztą to wykorzystać. Ilość i wykwintność dań potwierdzające pozycję najlepiej opłacanego muzyka ówczesnego świata, jaką zajmuje Händel, mają wprawić skromnego kantora z leżącego nieco na uboczu Lipska w zakłopotanie. Początkowo zresztą Bach, choć pewny wartości własnej muzyki, jest pod wrażeniem stylu życia Händla. Sam osiadły w Lipsku nigdy nie był za granicą, za swoje genialne kompozycje nie dostaje żadnych dodatkowych pieniędzy, a za skromne w porównaniu z Händlem uposażenie musi utrzymać liczną rodzinę. Może on jednak, w przeciwieństwie do zamożnego Saksończyka, przyjaciół wybierać sobie niezależnie od różnorakich politycznych układów, a muzyka jest dla niego azylem. Stopniowo jednak przewaga Jerzego Fryderyka zaczyna topnieć, okazuje się, że w głębi serca boi się on starości, samotności, utraty pozycji oraz tęskni za rodzinnym życiem, wolnym od zależności od możnych, jakie prowadzi Bach